Divan-ı Aşk

Bende olan âşikâr sensin,
Ben hod yoğum, ol ki vâr sensin !..
Ger ben, ben isem; nesin sen ey yâr
Ver sen, sen isen; neyim men-i zâr?..

Yâ Râb belâ-yı aşk ile kıl âşinâ meni
Bir dem belâ-yı aşkdan etme cüdâ meni

Az eyleme inâyetini ehl-i derdden
Ya’ni ki çoh belâlara kıl mübtelâ meni

Oldukça men götürme belâdan irâdetim
Ben isterim belânı çü ister belâ meni

Gittikçe hüsnün eyle ziyâde nigârımın
Geldikçe derdine beter et mübtelâ meni

Men handan ü mülâzemet-i i’tibâr ü câh
Kıl kâbil-i sa’âdet-i fakr ü fenâ meni

Öyle zaîf eyle tenüm firkatinde kim
Vaslına mümkin ola yetürmek sabâ meni

Nahvet kılıp nasîb Fuzûlî gibi mana
Yâ Râb, mukayyed eyleme mutlak mana meni

Aşk dâmına giriftâr olalı zâr olubem
Ne belâdur ki ana beyle giriftâr olubem

Dil demekden kesilüp ten hareketden veh kim
Künc-i gamhâneye bir sûret-i dîvâr olubem

Kudretüm yoh ki kılam kimseye şerh-i gam-ı dil
Eyle kim ârıza-i hecr ile bîmâr olubem

Hazerüm ta’neden ol gâyete yetmişdür kim
Yâra ağyâr olup ağyârum ile yâr olubem

Demezem dahi sana âşıkem ey gül zîrâ
Sana âşıklığum izhâr edeli hâr olubem

Akl u sabr u dil ü din getdi bihamdi’llâh kim
Sefer-i sâhil-i sevdâya sebük-bâr olubem

Yoh Fuzûlî haberüm mutlak özümden bes kim
Vâlih-i nakş-ı hayâl-i ruh-i dildâr olubem

Can verme gam-ı aşka ki aşk âfet-i candur

Aşk âfet-i can olduğu meşhûr-i cihandur

Sûd isteme sevdâ-yı gam-ı akşda hergiz

Kim hâsıl-ı sevdâ-yı gam-ı aşk ziyandur

Her ebrû-yı ham katlüne bir hançer-i hun-rîz

Her zülf-i siyeh kasduna bir ef’i yılandur

Yahşi görünür sûreti meh-veşlerin ammâ

Yahşi nazar ettikte serencâmı yamandur

Aşk içre azâb olduğın andan bilürem kim

Her kimse ki âşıktır işi âh ü figândur

Yâd etme kara gözlülerin merdüm-i çeşmin

Merdüm deyip aldanma ki, içtikleri kandur

Ger derse Fuzûlî ki güzellerde vefâ var

Aldanma ki şâir sözi elbette yalandur